"მე მოვ­კ­ვ­დი?! - ვი­კითხე და პირ­ჯ­ვა­რი გა­და­ვი­სა­ხე" - უმძიმეს ავარიას გადარჩენილი ქალის უცნაური მონაყოლი

ადა­მი­ა­ნი თა­ვად ქმნის თა­ვის ბე­დის­წე­რას და ისიც მხო­ლოდ მას­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი

ავ­ტო­ა­ვა­რი­ის შემ­დეგ მძი­მედ და­შა­ვე­ბუ­ლი ქა­ლი თით­ქ­მის მთე­ლი თვე იყო ხე­ლოვ­ნუ­რი სუნ­თ­ქ­ვის აპა­რატ­ზე მი­ერ­თე­ბუ­ლი და ექი­მებ­საც არ ჰქონ­დათ მი­სი გა­დარ­ჩე­ნის იმე­დი, რად­გან ოპე­რა­ცია გა­ხეთ­ქილ თავ­ზეც კი გა­უ­კეთ­და. ერ­თი თვის თავ­ზე მო­ვი­და გონს და ლა­პა­რა­კი მხო­ლოდ მე­სა­მე თვის გას­ვ­ლის შემ­დეგ და­იწყო. პირ­ვე­ლი სიტყ­ვე­ბი, რაც მის­გან გა­ი­გო­ნეს, იყო: "ღმერ­თო, რამ­დენ შეც­დო­მას ვუშ­ვებთ ადა­მი­ა­ნე­ბი და შენ მა­ინც ჩვენს დაც­ვას ცდი­ლობ..."
დე­ი­და ცა­რო ჩე­მი მე­გობ­რის დე­დაა და მეც, ნი­ნუ­ცას მსგავ­სად გან­ვიც­დი­დი მის ავად­მ­ყო­ფო­ბას. ლო­გი­ნად ჩა­ვარ­დ­ნილ­საც არ ვშორ­დე­ბო­დი გვერ­დი­დან და რო­ცა გონს მო­ვი­და, მას მე­რეც ხში­რად მივ­დი­ო­დი მათ­თან. ერთ-ერთ ღა­მეს, 67 წლის ქალ­ბა­ტონ­მა უც­ნა­უ­რი რამ გვი­ამ­ბო:
- მხო­ლოდ ის მახ­სოვს, ავა­რი­ამ­დე მძღოლ­მა რომ იყ­ვი­რა: გვღუ­პავს ეს პატ­რონ­ძაღ­ლიო (მსუ­ბუქ მან­ქა­ნას სატ­ვირ­თო და­ე­ჯა­ხა. მძღო­ლი ად­გილ­ზე და­ი­ღუ­პა. მძი­მედ და­შა­ვე­ბუ­ლი დე­ი­და ცა­რო კი სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ურ­ჩა სიკ­ვ­დილს! - ავტ.), მე­რე არც ტკი­ვი­ლი მიგ­რ­ძ­ნია და არც ში­ში. "გონს რომ მო­ვე­დი", თეთრ ნის­ლ­ში ვი­ყა­ვი გახ­ვე­უ­ლი და სა­ო­ცარ სიმ­შ­ვი­დეს ვგრძნობ­დი. მივ­ხ­ვ­დი, გზა უნ­და გა­მეგ­რ­ძე­ლე­ბი­ნა, მაგ­რამ გა­სას­ვ­ლელს ვერ ვხე­დავ­დი და ამი­ტომ გა­უ­ბე­და­ვად და­ვი­ძა­ხე: არის აქ ვინ­მე?! - მე სულ შენ­თან ვარ და სამ­წუ­ხა­როა, რომ ამის შე­სა­ხებ თით­ქ­მის არა­სო­დეს გახ­სენ­დე­ბათ ადა­მი­ა­ნებს! - გა­ვი­გო­ნე ზურგს უკან. ულა­მა­ზე­სი ახალ­გაზ­რ­და იყო. მოგ­რ­ძო კუ­ლუ­ლე­ბი ჰქონ­და. მივ­ხ­ვ­დი, რომ მფარ­ველ ან­გე­ლოზს ვხე­დავ­დი. შე­მე­შინ­და. მან ეს იგ­რ­ძ­ნო და­მამ­შ­ვი­და: სა­ნამ შენ­თან ვარ, ნუ­რაფ­რის გე­ში­ნიაო...
- ნუ მი­მა­ტო­ვებ! - და­ვა­პი­რე და­ჩო­ქე­ბა და არ და­მა­ნე­ბა:
- ჩემ­ზე არა­ფე­რია და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ყო­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნი თა­ვად ქმნის თა­ვის ბე­დის­წე­რას და ისიც მხო­ლოდ მას­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, უფ­ლის გზას და­ად­გე­ბა თუ ეშ­მაკს ჩა­უგ­დებს სულს ხელ­ში...
ეშ­მა­კი ახ­სე­ნა თუ არა, კი­დევ ერ­თი მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლი ახალ­გაზ­რ­და გა­მოჩ­ნ­და, რო­მელ­მაც გა­მი­ღი­მა და რა­ღა­ცის თქმა და­ა­პი­რა, მაგ­რამ მფარ­ვე­ლი ან­გე­ლო­ზი ჩა­მო­მე­ფა­რა და მკაც­რად გა­აფ­რ­თხი­ლა: ჯერ მი­სი ცოდ­ვა-ბრა­ლი არა­ვის აუწო­ნია და არც ის გა­დაწყ­ვე­ტი­ლა, გაქვს თუ არა მას­თან მი­ახ­ლო­ე­ბის უფ­ლე­ბაო, მე­რე მე მო­მიბ­რუნ­და:
- მი­სი მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლო­ბა მხო­ლოდ ნი­ღა­ბია და სი­ყალ­ბე. ცოცხალ ადა­მი­ა­ნებს გა­რეგ­ნუ­ლი ბრწყინ­ვა­ლე­ბით აბ­რუ­ებს და გარ­დაც­ვ­ლი­ლე­ბის გა­და­ბი­რე­ბა­საც ტყუ­ი­ლით ცდი­ლობს...
- მე მოვ­კ­ვ­დი?! - ვი­კითხე და პირ­ჯ­ვა­რი გა­და­ვი­სა­ხე. ეშ­მაკ­მა სა­ზარ­ლად და­ი­წივ­ლა და გაქ­რა. მფარ­ველ­მა ან­გე­ლოზ­მა კი მთხო­ვა: ყვე­ლა ის კე­თი­ლი საქ­მე გა­იხ­სე­ნე, რაც სი­ცოცხ­ლე­ში გი­კე­თე­ბია, თუ გსურს, უფა­ლი იხი­ლოო და უცებ უზარ­მა­ზარ­სა­ფე­ხუ­რე­ბი­ა­ნი კი­ბის წინ აღ­მოვ­ჩ­ნ­დი - რამ­დენ კე­თილ საქ­მეს გა­იხ­სე­ნებ, იმ­დენ სა­ფე­ხურს აივ­ლი და ღმერთს მი­უ­ახ­ლოვ­დე­ბიო...
მეც და­ვიწყე იმი­სი გახ­სე­ნე­ბა, რა გა­მი­კე­თე­ბია სა­სი­კე­თო. რა აღარ ამო­ტივ­ტივ­და: მათხოვ­რის­თ­ვის თუ ათი თეთ­რი მი­მი­ცია ოდეს­მე, ისიც კი სი­კე­თე­ში ჩა­მით­ვა­ლეს და კარ­გა ბლო­მად სა­ფე­ხუ­რე­ბი ავი­ა­რე, მაგ­რამ ვერც ღმერ­თი და­ვი­ნა­ხე და ვერც იმ კი­ბის ბო­ლოს მოვ­კა­რი თვა­ლი. სა­სო­წარ­კ­ვე­თი­ლე­ბა რომ და­მე­უფ­ლა, მა­შინ გა­მოჩ­ნ­და ჩე­მი მფარ­ვე­ლი ან­გე­ლო­ზი და მითხ­რა: შე­ნი ნა­კე­თე­ბი სი­კე­თე არაა საკ­მა­რი­სი ღმერ­თ­თან მი­სას­ვ­ლე­ლად, მაგ­რამ არც ისე ცო­ტაა, რომ ეშ­მაკ­მა შეძ­ლოს შე­ნი წაყ­ვა­ნა. იმე­დია, დარ­ჩე­ნილ წლებს ისე გა­ა­ტა­რებ, რომ მომ­დევ­ნო "მოს­ვ­ლა­ზე" მა­ინც შეძ­ლო ამ კი­ბის ავ­ლა და უფალ­თან მი­ახ­ლო­ე­ბაო... 
რაც გონს მო­ვე­დი, დაბ­ნე­უ­ლი და გა­ო­რე­ბუ­ლი ვარ. სიტყ­ვე­ბით ვერ გად­მოვ­ცემ, რას გან­ვიც­დი, მაგ­რამ ვი­ცი, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი ძა­ლი­ან ვართ და­შო­რე­ბუ­ლე­ბი ღმერთს და არა­ფერს ვა­კე­თებთ იმის­თ­ვის, რომ გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ მას­თან დაბ­რუ­ნე­ბა შევ­ძ­ლოთ...
- სხვა არა­ფე­რი გი­ნა­ხავთ?! - ვკითხე უნე­ბუ­რად.
- არა­ფე­რი. თუ არ ჩავ­თ­ვ­ლით იმას, რომ იმ კი­ბეს, რომ­ლის ავ­ლა­საც ასე მონ­დო­მე­ბით ვცდი­ლობ­დი, უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი მი­უყ­ვე­ბო­და. ზო­გი სა­ოც­რად მსუ­ბუ­ქად, ზო­გი მძი­მედ და ტან­ჯ­ვით. სა­ნამ გონს მო­ვი­დო­დი, მფარ­ველ­მა ან­გე­ლოზ­მა ასე­თი რამ მითხ­რა:
- ნუ მოყ­ვე­ბი აქ ნა­ხულ­სა და გან­ც­დილ­ზე, ბევ­რი მა­ინც არ და­გი­ჯე­რებს და ბოდ­ვად ჩა­გით­ვ­ლის. ეცა­დე, სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა გა­ა­კე­თილ­შო­ბი­ლო და შენ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი შეც­ვა­ლო სა­სი­კე­თოდ... ახ­ლა, ვინც და­მი­ჯე­რებს და ცხოვ­რე­ბის წე­სად სი­კე­თის კე­თე­ბას იქ­ცევს, ისევ მას წა­ად­გე­ბა, თუ არა და, ყვე­ლამ თა­ვად იცის თა­ვი­სი საქ­მის...
რო­გორც დე­ი­და ცა­რომ მითხ­რა: უფ­ლის­კენ მი­მა­ვა­ლი გზა სა­ოც­რად ძნე­ლია და უფ­ლის ნახ­ვაც თით­ქ­მის შე­უძ­ლე­ბე­ლი ჩვე­ნი სულ­მ­დაბ­ლო­ბის გა­მო, მაგ­რამ ვცა­დოთ მა­ინც, სა­ნამ ცოცხ­ლე­ბი ვართ და უამ­რა­ვი კარ­გის გა­კე­თე­ბა შეგ­ვიძ­ლია. 
ინ­გა ჯა­ყე­ლი
წყარო