2008 აგვისტოა.ომია ჩემს სამშობლოში. ფრანკფურტის ქართველები შევიკრიბეთ
მაშინ რუსულ ეკლესიაში დავდიოდით.
ჩემი გიორგი უმცროსი ვაჟი ჩემი, ემიგრანტთა ბატალიონს ადგენდა უკვე.
მივედით ეკლესიაში.
წირვა იყო.
გვეგონა ორ მართლმადიდებელ ერში ომის დამთავრებაზე ილოცებდნენ და შევუერთდებოდით ჩვენც, ქართველები.
ღვთისმსახურის მოვალეობაა სისხლისღვრის შეწყვეტისათვის ლოცვა.
ლოცვა მკვლელობის დამთავრებისათვის და მშვიფობის დასამყარებლად.
ეკლესიის ამბიონიდან კი ბინძური პროპსგანდა ისმოდა.
რომ მტერი რუსეთს ტერიტორიებს ართმევდა.
სამხრეთ ოსეთს.
(სამაჩაბლო თურმე რუსეთის ტერიტორიაა და ჩვენ ვართმევთ).
საკადრის პასუხს გაგვცემენ და ერთი ქართველი ჯარისკაციც ვერ გავა ცოცხალი ბრძოლის ველიდან.
ძალიან გაბრაზდნენ ჩვენი , ქართველი ქალბატონები, მორწმუნენი, მთელი მრევლი.
დემონსტრაციულად დატოვეს ქართველებმა ეკლესია და წავიდნენ.
,,ომიდანაც გარბიან და ლოცვიდანაცო, სიცილი მიაყოლეს ქართველ მრევლს.
მე დავრჩი. არ წავედი.
მინდოდა ლოცვის მერე გამეპროტესტებინა მათი მოქმედება.
ტრაპეზის დარბაზის წინ შეკრებილთ მივმართე:
ნუთუ მართლმადიდებელმა მორწმუნეებმა ასე უნდა წაიყვანონ ლოცვამეთქი?
დიაკვნობდა ერთი და იმან თქვენ ისეთ იარაღს გესვრით, დამთავრდება ამ დედამიწაზე ქართველთა სახსენებელიო.
გვერდზე სამი ქართველი დამიდგა. ყურებდამტვრეული ბიჭები:რეზო ამირანი და ვახო.
მოჭიდავეები. ვახოს თან ახლდა მისი ცოლი, უკრაინელი იზაბელა კოვალენკო. ძიოდოს დიდოსტატი და კარატეს გენია. აშაფენბურგის პოლიციელ ქალთა მწრთვნელი.
ახმახი სტიქაროსანი, ჩადგმული, დიდი კისრით ნიშნისმოგებით მიყურებს.
უნდა რომ გადამყლაპოს.
ფეხსაცმელი ყოველთვის საომარი მაცვია. რომ თუნდაც რკინა გატეხოს მოქნეულმა ფეხმა. შიგნითა მარჯვენა კოჭში გამანადგურებელი, შოკირებადი დარტყმა მივაყენე ,,სტიქაროსანს" დაიკივკა ერთი და მოხრა დაიწყო. ტუჩსა და ცხირს შორის უმძიმესი დარტყმა კიდევ მივუშვი და ცხვირის ძგიდემაც მისმა დგაფანი გაადინა.
ორივე წარბიდან, მარჯვენა ღაწვიდან და ტუჩიდამ მოთქიფინებდა.
ერთი კი გავიფიქრე ამმდენი როგორ მაცადესმეთქი და რას ვხედავ , ჩვენ ბიჭებს ჩაუგდიათ ხელში მთელი მრევლი და ერთი დარტყმა ერთი მომაკვდინებელი ნოკაუტი იყო.
ხოლო რასაც იხაბელა ჩადიოდა, როგორ ხელის ტერფებივით ურტყამდა და მკვდარს აგდებდა თითოეულს, ასეთი მხოლოდ კინოში მინახავს.
გაბრუებულ ,,სტიქაროსანს" თავი წამოვაწევინე
შეხედე შე ნაბოზარო, ვეუბნები, დადგება დრო და აი ასეთ დღეს დაგაყრითმეთქი და დაყრილი დათეთქვილი მრევლი დავანახე.
პოლიცია საერთოდ არ გაგვეკარა.
ჩვენი საქმრე არააო!
თქვენც დაგიწერთ მალე რუსის ქართველო მეძავნო ორ ტკბილ დიტყვას და თქვენი დროც დადგება!
ალეკო კალანდარიშვილი
